Steps

Ik kom uit het aerobic tijdperk, waarin Steps (wie kent het nog?) uitgroeide tot een ware rage. Het ging hierbij om een ingewikkelde serie pasjes die eigenhandig door de docent in elkaar gezet waren. En elke week werden er gloednieuwe choreografieën aangeleerd.

Toen ik 15 jaar geleden kennismaakte met yoga, lagen mijn verwachtingen helemaal in die lijn.Ik volgde een aantal maanden verschillende soorten yogalessen en merkte dat sommige docenten elke les dezelfde serie afwerkten. Een paar weken dezelfde bewegingen snapte ik nog wel, zo kon ik die nieuwe poses allemaal goed onder de knie krijgen, maar maanden achter elkaar en ook nog in steeds dezelfde volgorde? Ik vond het van luiheid en fantasiegebrek getuigen, dat kon toch beter?

Later leerde ik dat het de Primary Serie van het Ashtanga Systeem was, dat ik zo oneerbiedig had bekritiseerd. De yogavorm bestaat al zo?n 5000 jaar! Dat zet je wel even terug op je plek. Je rijgt de bewegingen in een vaste volgorde aan elkaar en zo kom je in je flow. Dus wat nou luiheid? Het gaat hierbij ook om je ademhaling, iets dat ik tot dan toe beschouwde als een lastige (hijg, puf) bijzaak.

Na de blunder van mezelf verwerkt te hebben werd het, kortom, tijd dat ik afscheid nam van de aerobic rage en plaats maakte voor alle facetten van de eeuwenoude yoga. Weg met die kritiek en openstaan voor nieuwe ervaringen dus. Want hoe fascinerend is het dat we die helende houdingen aannemen die zo ontzettend lang geleden zijn bedacht? Het zijn nu geen Steps lessen die ik meer volg, maar babysteps die ik neem op de reis die yoga heet.